Osteopatia - co to takiego?

Osteopatia jest rozbudowanym systemem leczenia manualnego, powstałym ponad 100 lat temu, który nieustannie się rozwija i ewoluuje. Ojcem osteopatii jest dr A.T Still, lekarz medycyny, który nie był zadowolony z efektów leczenia tradycyjnego, dlatego stworzył koncepcję leczenia człowieka jako całości. Dr Stiil stwierdził, że wszystkie układy naszego ciała mają na siebie wzajemny wpływ i dysfunkcja jednego lub więcej układów (mięśniowo-szkieletowego, trzewnego, nerwowego, krwionośnego lub aspektów psychicznych) może spowodować lub wpłynąć na zaburzenia czynnościowe w innych układach ciała. Ludzkie ciało ma zdolności do regeneracji (samoleczenia), więc należy przywrócić odpowiednie warunki w organizmie, które umożliwią osiągnięcie równowagi czynnościowej.

"Osteopatia jest charakterystyczną profesją opieki zdrowotnej, która ułatwia realizację zintegrowanego zdrowotnie funkcjonowania jednostki, poprzez przywracenie, utrzymywanie i poprawę homeostazy układu nerwowo-mięśniowo-szkieletowego, ocenę i leczenie za pomocą badania palpacyjnego i interwencji manualnej, uzupełnionych o edukację w koncepcji zdrowego trybu życia. Uznaje ona prymat zależności terapeutycznej i opiera się na zasadach sformułowanych po raz pierwszy przez Andrew Taylor Still’a"
Definicja osteoaptii -1992r. General Council and Register of Osteopaths, pol.: Generalną Radę i Rejestr Osteopatów)

Osteopata ( D.O. - Dyplomowany Osteopata) jest specjalistą o bardzo zaawansowanym wykształceniu medycznym. Studia Osteopatyczne trwają 5 lat, a przystąpić do niech można po ukończeniu 5letnich studiów fizjoterapeutycznych lub 6letnich studiów medycznych. Dzięki wieloletniemu kształceniu z dziedzin nauk medycznych, osteopata diagnozuje i leczy za pomocą technik manualnych, które są bardzo skuteczne i bezpieczne dla pacjenta. Osteopata stara się określić każdą utratę ruchomości w organizmie, lecząc wykryte zaburzenia mobilności, przywraca integralność strukturalną.

Koncepcja oddziaływania

Ciało jest jednostką funkcjonalną: wzajemne relacje pomiędzy układami organizmu są tak duże, że żaden z nich nie może być traktowany osobno.

Struktura i funkcja w ludzkim organizmie są wzajemnie powiązane:

integralność strukturalna ciała jest odzwierciedleniem stanu zdrowia danej osoby,

zmiany w funkcji mogą prowadzić do zmian w strukturze,

zmiany w strukturze będą powodować zmiany w funkcji.

Organizm ludzki posiada wiele mechanizmów kompensacyjnych, które dostosowują zmiany strukturalne/funkcjonalne bez konieczności zakłócania mechanizmów regeneracyjnych, które uzależnione są od skuteczności szlaków nerwowych i układu krążenia. Kiedy własne mechanizmy regeneracji są zaburzone, może dojść do powstania dysfunkcji. Utrata lub zmniejszenie tych swoistych mechanizmów samo-gojenia może doprowadzić do stanu patologicznego, którego prekursorem jest stan pre-patologiczny. Leczenie osteopatyczne interweniuje głównie na etapie pre-patologicznym, ale ma również miejsce na etapie patologicznym, w celu pobudzenia swoistych mechanizmów samo-zdrowienia poprzez równoważenie wzajemności strukturalno-funkcjonalnej.

Stosowanie osteopatycznych zasad i podstaw prowadzi do powstawania wielu metod i koncepcji leczenia, dopasowanych do potrzeb każdego pacjenta, w tym także profilaktyki. Dysfunkcja jednego lub więcej systemów organizmu (mięśniowo-szkieletowego, trzewnego, nerwowego, krwionośnego lub aspektów psychicznych) może spowodować lub wpłynąć na zaburzenia czynnościowe w innych układach ciała. Leczenie osteopatyczne promuje optymalną funkcję układu nerwowo-mięśniowo-szkieletowego, co wpływa na wszystkie układy organizmu, w tym układ trzewny, który także może być leczony bezpośrednio.

w jaki sposób nasi terapeuci korzystają z wiedzy osteopatycznej:

tutaj